Terug |
 Archief: Terugblik vanaf 2017
- Kunstcollectie Rabobank Utrecht, vrijdag 18 oktober 2019
- Noordkade Veghel, zaterdag 14 september 2019
- De Pont Museum, Luc Tuymans, zaterdag 10 augustus 2019
- Bezoek aan ‘Delirious’ Lustwarande, 7juli 2019
- Rondleiding in de Pont, Anne en Patrick Poirier, zaterdag 17 november 2018
- Verbeke Foundation - Kemzeke, zondag 7 oktober 2018
- Bezoek aan Breda Photo,15 september 2018
- Bezoek aan Noord Brabants Museum: A Chinese Journey maart 2018
- The Making of Modern Art in het Van Abbemuseum 26 november 2017
- STILLE DIALOOG bij Würth 14 februari 2018
- Nieuwjaarsborrel in PARK, rondleiding door Henk Visch 2017
- 1e Biënnale Kunst in de Heilige Driehoek, 21 oktober 2017
- Het Noordbrabants Museum Chiharu Shiota ‘Between the Lines’, 24 september 2017
- Henk Eikenaar in Baarle Nassau, 4 mei 2017
- Kasteel van Gaasbeek: Kairos Castle – de kunst van het juiste ogenblik, 17 april 2017
Rabo collectie 18 oktober 2019
Op 18 oktober bezochten we met 2 groepen van 10 personen de Rabo collectie. Na de veiligheids-maatregelen werden we rondgeleid door het gebouw. Beneden in de kantine was een heel grote wand met porselein te zien van Ni Hei Fan. Hij had de basis van de route van de VOC gebruikt, maar dan in omgekeerde volgorde. Hij heeft voorwerpen van porselein in China laten maken naar gebruiks-voorwerpen van nu. Op de negende verdieping zagen we een landschap bij nacht in abstractie gemaakt door Hans Broek.
De foto’s van Edwin Zwakman waren heel desoriënterend. Het leken echte foto’s van landschappen, maar bij nadere beschouwing bleken het foto’s van maquettes die hij had gemaakt. Uitgangspunt waarop de collectie wordt gekozen berust op drie pijlers: conceptueel, mens en maatschappij.
Men volgt zo veel mogelijk hedendaagse kunstenaars, ook hele nieuwe starters. Naast heel bekende kunstenaars zagen we ook nieuwe onbekende. Over het algemeen hebben we wel veel fotomateriaal gezien. Beneden in de hal stond het Statue of Liberty in hout van Fernando Sanchez Castillo, waarin hij een eigen versie ontwikkelde. Daarin zoekt hij naar een balans tussen de verhalen en intenties uit het verleden en heden over het vrijheidsbeeld. Het was een excursie waar te veel de nadruk lag op fotografie, terwijl er zoveel ander werk onderbelicht bleef. Het is zeker de moeite waard om nog eens de collectie te bezoeken. Men kan dat ook zelf doen.
Marie-Louise Elias
Het wonder van Veghel
Zaterdag 14 september bezochten wij met een groep van 14 Kunstkringleden het voormalige fabrieksterrein aan de Noordkade. Op deze locatie waar vroeger de voedingsindustrie van Veghel groeide en bloeide staat nu kunst cultuur en ontspanning centraal. Wij werden door onze gids met koffie ontvangen in het museumgebouw Ziemij. Hier kregen wij informatie over de geschiedenis van het fabriekscomplex en hoe de transformatie van het pand tot stand was gekomen. Het terrein met de diverse gebouwen was leeg komen te staan en de gemeente Veghel wilde het hele complex slopen om er woningen op te zetten. Dit plan kon niet doorgaan vanwege milieutechnische eisen. Een investeerder kocht het complex toen voor 4 miljoen, terwijl menigeen zich afvroeg wat deze man bezielde.
Wij zagen deze middag hoe dit uitgepakt heeft. Na een (iets te lang) bezoek aan het museum dat een verzamelplaats bleek van machines en instrumenten van allerlei aard bezochten wij diverse nieuwe invullingen van de gebouwen op het terrein, waarbij de rondleider ook uitleg gaf over hoe deze panden vroeger gebruikt werden. Het was indrukwekkend wat er allemaal gerealiseerd was: een bioscoop met vier grote zalen, een theater voor toneel en dans, diverse horecagelegenheden, een grote kookwinkel waar ook cursussen werden gegeven, expositieruimte, een escape room ruimte en een grote Jumbo supermarkt. Bovenop de grote silo’s was een hotel gepland, wij keken naar de duizelingwekkende hoogte en hoopten dat de lift dan daar niet zou uitvallen. Na twee uur hadden we een goede indruk gekregen hoe met behoud van de oude architectuur een indrukwekkend complex vormgegeven kan worden. En dat in een vrij kleine gemeente als Veghel. Wie niet aan deze excursie kon deelnemen raden wij aan om toch eens een kijkje daar te gaan nemen.
Adly Lamers en Marius de Jong
Foto's Beatrijs
van der Weijden
De Pont Museum, Luc Tuymans, zaterdag 10 augustus 2019
Samen zie je meer!
Van alle rondleidingen van de afgelopen jaren is er vast een ’n blijvende herinnering gebleven. Wat maakt dat die kunstenaar op je netvlies gebleven is; was dat de kunst, was dat de rondleiding, was het datgene wat werk opriep…… Dat betekent ook dat er veel in de vergetelheid is geraakt. Wat maakt dat een rondleiding een toegevoegde waarde kan hebben! Allereerst kan feitelijke informatie meer inzicht / begrip opleveren; als voorbeeld denk ik dan aan de recente tentoonstelling van Luc Tuymans, zijn werk spreekt niet voor zich en vraagt om context. Als een rondleiding alleen zou bestaan uit feitelijke informatie dan zou je ook kunnen volstaan met een goede voorbereiding door je goed in te lezen. Een belangrijk aspect van een rondleiding is het uitwisselen van beleving, wat doet het werk je en ook durven zeggen als het je niets doet, je niet raakt, niet verwondert, niet betovert, niet verrast, als het je koud laat. Dat schept ruimte voor jezelf op de eerste plaats, maar ook voor anderen die anders beleven wat je samen ziet op dat moment. Een goede rondleiding bepaal je ook zelf zolang je nieuwsgierig bent naar de kunst, de kunstenaar, de rondleider, en naar de groepsleden, want samen zie je meer!
Marij schoonen
Bezoek aan ‘Delirious’ Lustwarande in het park De Oude Warande in Tilburg, 7juli 2019
We waren met 20 personen van de Kunstkring en werden voor de rondleiding verdeeld over twee groepen die elk een eigen deels afwijkende rondleiding kregen.
‘Delirious’ is de titel van de inmiddels 10e en zeer geslaagde editie van de Lustwarande. De Lustwarande presenteert recente ontwikkelingen in de hedendaagse sculptuur. De huidige editie is weer terug naar het meer fysieke van het materiaal, de materiaaltoepassing, nieuwe materialen en het proces van uitvoering. De buitenzijde van de sculptuur staat weer meer centraal. Er staan werken van 25 kunstenaars uit diverse landen. Hoewel er geen vast thema was is de titel ‘Delirious’, onbedwingbaar-onstuimig-uitzinnig, daarbij toch een duidelijke aanwijzing naar deze hernieuwde fysieke sculptuurpraktijk.
Onze gidse had voor ons zes kunstwerken geselecteerd waarbij ze bij elk object een zeer goed informatief verhaal had. Vanwege haar grote enthousiasme en ook door onze inbreng is ze daarbij afgeweken van haar eerdere selectie en hebben we meer kunstwerken gezien en nam ze meer tijd als gepland. We begonnen met een werk van Lena Henke, twee grote reflecterende aluminium sculpturen aan weerszijde van het pad bij de ingang van het park. Dankzij de boven de sculpturen aangebrachte spiegels, die niet alleen de werken maar ook het bos en de bezoekers reflecteren, kan je zien dat dit twee grote ogen zijn. Verder bezochten we onder meer werken van Justin Matherly, Claudia Comte, Filip Vervaet, Win McCarthy en Sarah Lucas. Ze waren allen zeer boeiend en sommign zeer fascinerend. Maar het gaat te verom hier al deze werken te beschrijven. Dat zou mogelijk afbreuk doen aan de werken die wij (nog) niet hebben gezien. Het is aan de lezer deze kunstwerken van deze zeer goede expositie zelf te gaan bezoeken. Iets wat ik ten zeerste aanbeveel. Ik ben ook zeker van plan ben om weer terug te gaan en alles nog eens goed te zien en te beleven. Ton Dolman
Tentoonstelling van Anne en Patrick Poirier in De Pont
Een geweldige ervaring van twee mensen die hun belevingen vorm geven, waar ze ook zijn en wat ze ook doen. Het echtpaar is gefascineerd door de oudheid, door archeologie en bouwkunde. Ze reisden veel en hun ervaringen zijn in het werk terug te vinden. We zien een hoofd dat opengeklapt is en in de ene helft zijn de ruïnes van voorheen te zien en in de andere holte staan twee mensen in het nu. Verleden en toekomst. De ene helft is het gezicht van Anne en het andere profiel is van Patrick. Zoals de Januskop in de mythologie ook verleden en heden symboliseert. Hun gedachten: bibliotheek, musea en theater zijn de pijlers van ons denken, opslaan en herbeleven. Daarvan een grote witte maquette met amfitheater, vormen die bibliotheek en theater suggereren. Hoge kwaliteit van menselijk zijn. In het midden hiervan drie gebouwen die: het Theater van het Geheugen, het Theater van de Vergetelheid en het Amfitheater van de Dromen. Zie daar de mens. Daar tegen-over staat een hele grote zwarte stad gemaakt van… blikjes, doosjes plastic flessen en alles wat wij weggooien. De stad is als een olievlek uitgedijd. Maar er zijn geen mensen meer. Weg. Alles is in verval, spoorwegen zijn afgebroken, wegen houden gewoon op. Er is een vliegveld, er zijn tanks, er lopen soldaten rond (allemaal kinderspeelgoed) om de boel in de gaten te houden. In een lege stad? Ja want daar lopen de outcasts rond die alles stelen wat nog te gebruiken is zoals de koperen leidingen e.d. Dan was er nog een grote plastic ballon. De laatste vluchthaven voor de overlevenden met daarin alles wat nodig is om te overleven. Maar ook al de herinneringen. Die nemen we altijd en overal mee naar toe want die zijn opgeslagen in ons brein. Verder was er nog een groot wit voorwerp, zwevend in de ruimte. Als een UFO. Een wereld waarin we ook vluchten en overleven. Door kleine raampjes kun je naar binnen kijken waar mensen doende zijn. Zo ook een gouden vleugel die refereert aan Ikarus en Daedalus, die vleugels aanbonden om weg te vliegen. De rest is bekend. Door raampjes kun je weer in de binnenruimte kijken waar het leven zich afspeelt. Het echtpaar maakte vele reizen en als een dagboek is er de grote muur, die vol hangt met vellen papier van gelijke maat waarop ze allerlei ervaringen hebben verwerkt van hun reis naar Los Angeles. In de wolhokken waren nog veel interessante dingen te zien. In het laatste hok zag men in lichtletters alle thema`s die hen bezig houden en die ze verwerkt hebben in hun projecten.
Daarna gingen we nog kijken naar het werk van Ann Veronica Janssens.
Het eerst wat we zagen waren glazen kubussen met daarin een kleurvlak en spiegels. En dat alles op een zeer ongrijpbare manier tot je komt. Hoe het tot stand is gekomen blijkt een scheikundig proces te zijn. Heel fascinerend. Ook de platen die schuin tegen de muur stonden en naar gelang je er anders voorstond veranderden van kleur. Prachtig, maar niet te vatten met een simpel verstand. Het grote raam dat de kleuren buiten veranderde was wonderschoon. Later naar de lichtobjecten. Dat was een proces dat wel meer vertoond is. Maar de kamer die in mist gehuld was werkte weer heel vervreemdend. Er was een muur, maar die was er niet. Je kon er doorheen lopen. Het leek de wereld van Harry Potter wel. En dan was er nog de kleine kamer vol rook waar je toch maar voorzichtig langs de muur bleef schuifelen, bang dat je was de weg niet meer terug te vinden. Weer-bericht: als u nog de weg op moet, pas dan op! vanavond zware mist. Bij het nagesprek aan tafel viel de naam Béta-kunst. Wiskundige en scheikundige formules. Past wel bij deze tijd. Marja van Reijen
Verbeke Foundation - Kemzeke, zondag 7 oktober
Bezoek aan Breda Photo,15 september 2018
Wij bezochten op zaterdag 15 september de 8e editie van Breda Photo. Ik moet bekennen dat het voor mij de eerste keer was dat ik deze tentoonstelling bezocht en ik ben zeker van plan om de volgende edities ook te gaan bezoeken. We kwamen bijeen bij het voormalig Breda´s Museum, dat nu Breda Botanique heet, en begonnen met de rondleiding die op het grote plein achter het Chasse Theater was opgesteld waarbij een zigzaggend pad ons langs een soms wel 6 meter hoge stellage leidde waaraan de foto´s in groot formaat waren opgehangen. Ik heb wel eens horen zeggen dat een foto een vat is voor verschillende verhalen. Als je naar een foto kijkt maak je vaak je eigen verhaal door naar het onderwerp, het beeld en de compositie te kijken en je kunt het wel of niet mooi of boeiend vinden. Maar daarnaast heeft de fotograaf ook zijn eigen verhaal en dat verhaal kregen wij nu van onze rondleider te horen. Zo zagen we foto´s van een Afrikaanse fotografe waarop een mix van Europese paspoppen met Afrikaanse modellen te zien was. De fotografe wilde hiermee laten zien hoe ons schoonheidsideaal, zo dun mogelijk, verschilt van dat van Afrika. Wat is gezonder denk iik dan. Op een serie ouderwets aandoende foto´s zagen we twee vrouwen in boerka waarbij telkens een modern element werd toegevoegd. Dat zag er soms wel komisch uit: wel in boerka maar met racefiets of ghettoblaster. Toch kregen we te horen dat de allerlaatste foto uit de serie in Iran verboden was. Op deze foto stonden de vrouwen met een stapel boeken afgebeeld en dat ging kennelijk te ver. Boeken is kennis en kennis is gevaarlijk voor vrouwen. Een mooie serie natuurfoto´s bleek de route uit te beelden van een buis die van de Rode Zee naar de Dode Zee zou gaan lopen om het water in de Dode Zee aan te vullen. Dit project staat ter discussie omdat niet bekend is in hoeverre de structuur van de Dode Zee hierdoor wordt veranderd. Heel mooi waren de foto´s die lieten zien hoe in een betrekkelijk korte periode een steppe landschap was veranderd in een woestijn. En dat dit fataal was voor de nomadische families die gewend waren met hun vee door de steppes te trekken. In de binnententoonstelling in Botanique zagen we schokkende foto´s over het bedrijf Monsanto. Dit bedrijf ontwikkelde zaden met resistentie tegen allerlei ziekten. Prima toch, zou je denken. Maar die resistentie is maar eenmalig en dwingt de boeren dus om ieder jaar weer deze zaden te kopen. Gedurende de twee uur durende rondleiding hebben we veel gezien en gehoord. De hele tentoonstelling bezoeken was niet mogelijk gezien het aantal locaties. Dat was in één middag echt niet te doen. Maar een vervolgbezoek was nog tot 21 oktober mogelijk. Adly Lamers
Bezoek aan de tentoonstelling A Chinese Journey in het Noord Brabants Museum
De rondleiding was op de dag na de opening van de tentoonstelling en op de dag van vrij reizen met het boekenweekgeschenk waardoor het erg druk was in het museum. Maar de enthousiaste en deskundige gids wist ons toch een uitgebreide rondleiding te geven met goede informatie. A Chinese Journey omvat een overzicht van moderne kunst uit China gemaakt in de laatste 15 jaar en verzameld door de Zwitserse zakenman Uli Sigg. Deze zakenman en diplomaat heeft vanaf 1980 vele jaren in China gewerkt. Om het land en de cultuur beter te doorgronden zocht hij contact met Chinese kunstenaars en legde een grote verzameling aan. Dit viel nog niet mee. De hedendaagse kunst speelde zich voor een belangrijk deel in de underground af en was niet zomaar toegankelijk, mede door de veelal maatschappelijk kritische en politieke lading van het werk. De Sigg collectie is ’s werelds grootste verzameling hedendaagse kunst. De tentoonstelling A Chinese Journey voert langs een 50 tal topstukken uit deze verzameling. Er is werk te zien van kunstenaars die in het westen bekendheid genieten, waaronder Ai Weiwei. Maar een groot deel van het getoonde werk is van kunstenaars die hier nog onbekend zijn.
De Chinese kunst maakt een grote ontwikkeling door. Kunstenaars omarmen gretig de westerse kunst. Maar opvallend is dat veel Chinese kunstenaars China’s culturele traditie niet geheel aan de kant zetten maar er een eigen invulling aan geven. Zij laten zich bijvoorbeeld leiden door shan (berg) en shui (water). De natuurelementen spelen een grote rol, naast de beleving van de mens die daarin een kleine rol speelt. Centraal rivieren, waterval-len, bergpaden en laaghangende wolken, en mensen als nietige figuurtjes die een kronkelend (levens)pad nemen naar een onbekende bestemming in de bergen. Veel werken moeten met geduld bekeken worden, ‘kijken met de geest’. De westerling is veelal te ongeduldig. Dit kwam vooral tot uiting in een aantal ogenschijnlijk witte schilderijen. Hoe langer je keek hoe meer je zag en toch een beeld en een gevoel ontwaarde. Een lange handrol bedrukt met houtgravures met heldere lijnen zonder schaduwpartijen en afbeeldingen als in een stripverhaal, waarvan een aantal voorstellingen deed denken aan Jeroen Bosch.
Het tankproject van He Xiangyu (refererend aan de student met zijn boodschappentasje voor de loop van de tank bij de betogingen op het Plein van de Hemelse Vrede in 1989), laat een als het ware leeggelopen tank zien. Het object op bijna ware grootte is gemaakt van Italiaans tuigleer en de werktekeningen en schetsen hangen aan de wand.
In Second Seal laat Tsang Kin-Wah in een donkere kamer fel rode letters en woorden als een waterval van de wanden aflopen. Vooral als de dichtheid van de woorden toeneemt krijg je het gevoel in een snel stijgende lift te staan.
Daarnaast nog vele andere intrigerende en boeiende kunstwerken, soms groot maar ook klein, zoals een bonsaï die met stalen pennen en constructies in de gewenste vorm wordt gedwongen. Haast te veel om in je op te nemen. Vele deelnemers aan de excursie namen na afloop de tijd om alles nog eens rustig opnieuw te bekijken en waren van plan om later nog eens terug te komen. Alles bij elkaar een zeer boeiende tentoonstelling waar we allemaal erg van hebben genoten.
Elly Dolman
Bezoek aan Noord Brabants Museum: A Chinese Journey maart 2018
Er was veel, heel veel te zien op deze tentoonstelling die ook tentoonstelde hoe moderne kunst in diverse perioden werd ten-toongesteld. Daartoe waren diverse stijlkamers ingericht met werken uit de eigen collectie: foto’s, decorstukken en kopieën van schilderijen. Gelukkig hadden we een goede rondleidster die ons door deze veelheid aan informatie heen loodste. Dat was wel nodig om grip te houden op de context. Ook was het prettig dat de rondleidster interactie met de groep onderhield en naar onze mening vroeg. Al met al hebben we deze middag een interessante reis gemaakt door het verhaal van de moderne kunst.
Adly Lamers
Nieuwjaarsborrel in PARK, rondleiding door Henk Visch 2017
STILLE DIALOOG bij Würth 14 februari 2018
Maar liefst 22 leden bezochten op 14 februari deze (kleine) expositie.
Stillevens ontstonden in de kunst tussen de 17e eeuw tot de 19e eeuw. Iedereen kent deze kunstvorm die het vooral te doen was om de bedrevenheid van de schilder(es) om vorm en kleur te tonen.
Vanaf de 19e eeuw verdween deze ‘verstilde’ vorm langzaam. In deze expositie bleek dat het al lang niet meer gaat om het tonen van de grote technische vaardigheden in de vorm van prachtige boeketten en veel landelijke taferelen. De stillevens die in deze expositie getoond worden hebben allemaal wat te vertellen over de inzichten, opvattingen en activiteiten van de kunstenaar. Dat blijkt te leiden tot prachtige objecten. Schilderijen, tafelstukken, glazen stolpen, een piano met honderden spijkers.
Er is werk van A. Rainer die zijn temperament toont in een ‘boeket’ bestaande uit felle zwarte strepen. En een prachtig schilderij van Ben Willikens die door de vorm en lichtinval in dit werk een band laat zien met de toenmalige architectuur (Rietveld c.s.). Je waant je echt in een prachtige ruimte. Het schilderij neemt dan ook een prominente plaats in tijdens deze expositie. De ontwikkeling van ‘het stilleven’ gaat verder omdat de werken een duidelijke link leggen met (bijvoorbeeld politieke) gedachten en activiteiten van de makers.
Werk van Antoni Tapies en Samaretta (een mouwloos onderhemd van porselein) reflecteert aan de periode waarin ze zijn gemaakt. De kunstenaar legt zijn maatschappelijke opvattingen neer in zijn ‘stilleven’. Er was ‘inpakwerk’ van de Bulgaarse kunstenaar Christo: een heel kamerameublement ingepakt in doeken waarbij de vorm van de objecten zichtbaar blijft. De expositie laat zien dat verschillende andere kunstvormen dan schilderijen zich lenen voor roerloze objecten. Stillevens als dialoog die weer dialoog ontlokken.
Marius de Jong
1e Biënnale Kunst in de Heilige Driehoek, 21 oktober
Een zeer interessante plek voor deze Biënnale. De drie kloosters waar de tentoonstelling plaatsvond waren mooie contemplatieve plekken in Oosterhout. Voor velen een verrassing. Ook de hedendaagse kunst was zeer mooi opgesteld in de kloosters, kapellen, gangen en tuinen. Het centrale thema is liefde, de belangrijkste van de drie goddelijke deugden. Een aantal kunstenaars hebben zich een tijd lang in het kloosterleven ondergedompeld en hebben zich zo laten inspireren. Zo heeft Carolein Smit zich laten inspireren zowel door de Paulusabdij als door de altaren hierin en door de traditie van de abdij, het pottenbakken. Zij maakte een aantal prachtige keramische beelden in relatie tot het leven van Christus maar met een hedendaags kritische visie. Bij de Benedictessen zagen we onder andere een olieverfschilderij van ‘Madonna de Mare Nostrum’ van Hansa Versteeg met een verwijzing naar de vluchtelingencrisis. Meerdere kunstwerken in de verschillende kloosters refereerden aan de vluchtelingencrisis. Marieke Bolhuis maakte beelden van materialen die ze vindt of krijgt. Zo maakte ze beelden met gebruik van overblijfsels van de textiele werken die de Benedictessen maakten en herstelden. Tijdens de rondleiding kregen we ook informatie over de architectuur en de geschiedenis van de kloosters. Voor sommigen was de Bossche School nieuw, een bouwwijze toegepast op kloosters in de Heilige Driehoek. Al met al een inspirerend bezoek en zeker de moeite waard om in de gaten te houden over twee jaar!
Marie-Louise Elias
Tentoonstelling ‘Between the Lines’ van Chiharu Shiota
Noord Brabants Museum 24 september 2017
Overweldigend is de ruimte gevuld met rode draden, die als een gewelf boven je hoofd hangen en je een ruimtelijk gevoel geven en verbonden zijn met stalen boten. ‘Uncertain Journey’ verbeeldt het avontuur en het leven van elk mens met andere mensen. Chiharu (geboren in Osaka 1972) is op zoek naar zichzelf en komt via Australië in Berlijn terecht. Ze ontmoet de performance kunstenaar Marina Abromovic waarvan ze leert om via performance haar eigen identiteit te ontdekken en te zien via foto’s try en go. Bij ’Earth en Blood’ gebuikt Shiota haar eigen lichaam als object en besmeerd het met aarde en verf en ervaart het als een tweede huid en ondanks dat ze het verwijdert blijft er altijd een deel met haar verbonden. Hoe ver ze gaat in de performance is te zien op de beelden van de video 'Wall' waarbij ze haar lichaam bedekt met ‘bloedvaten’ verborgen in het lichaam maar verbeeldt door slangetjes en rode vloeistof. Wat veel indruk op mij maakte was de verbondenheid die ontstaat tussen de zwarte draden en een witte jurk (Traces of Life). Het werk roept een herinnering op aan het lichaam in de jurk dat er niet meer is. ’The Key in the hand’ is een deel van de installatie van een grote tentoonstelling in Venetië. Het is een labyrinth van sleutels en rode draden en symboliseert herinneringen die door de rode draden aan boten verbonden worden.
Chiharu Shiota onderzoekt het verband tussen verleden en heden, object en herinnering. Het is een tentoonstelling waarin menselijke verhoudingen en herinneringen verbeeldend zijn weergegeven. En met dit gegeven nodigt het je uit om bij je eigen herinneringen stil te staan en ze in gedachten toe te voegen aan een rode draad. Dan begrijp je wat ze precies bedoelt met verbonden zijn. Met dank aan Paulien Berendsen die met passie ons kennis liet maken met ‘Between the Lines’ van Chiharu Shiota.
Kees den Teuling
 
Foto's Wilma Linders
Henk Eikenaar in Baarle Nassau, 4 mei 2017
Excursie 17 april Kasteel van Gaasbeek: Kairos Castle – de kunst van het juiste ogenblik
Curator: Joke Hermsen filosofe en schrijfster
Stelling van Joke Hermsen in haar essay voor de Maand van de Filosofie: “In de strijd tegen de klok (de Chronostijd) is de echte tijd uit het zicht geraakt. Kunst helpt ons het ‘juiste’ ogenblik te ontdekken- de Kairos-tijd. Het juiste ogenblik biedt ons inspiratie creativiteit en verandering: de kunsten”.
Joke Hermsen hoopte dat deze expositie de bezoeker deze twee gezichten van de tijd, zoals de Griekse filosofen dit noemden, zou ervaren. Om in het dagelijks leven af en toe een time-out te nemen van het dwingende van de kloktijd en zich dan open te stellen voor de Kunsten. Ze heeft daarvoor kunstwerken gekozen die op de een of andere manier een relatie met de tijd hebben. We zagen bijvoorbeeld van Maarten Baas ‘Grandfather’s Clock’. In de klok tekent een man wijzers en veegt ze weer uit.
‘Les Planetes’ van Corinne Mercadier, mysterieuze en donkere foto’s waarbij onduidelijk is waar het licht precies vandaan komt.
Er er was ook videowerk van Hans op de Beeck ‘Staging Silence’ (2). Hij laat daarin een tijdelijke wereld zien, namelijk die van suikerklontjes. En, die tijdelijke wereld, die is er ook: het Kasteel van Gaasbeek met zijn geschiedenis van tijdelijke samenleving en afbraak.
Wat ik ook een prachtig werk hier vond was een tekening van Mynke Buskens: ‘De steden en de hemel’. Een deel van de reeks Dieze. Citaat van Mynke Buskens: “Ik teken een utopisch model voor het leven: een plek tussen ergens en nergens“. Zie haar werk op:
www.stedelijkmuseumkampen.nl.
De kunstwerken vond ik over het algemeen zeer boeiend, mooi, onbegrijpelijk en fascinerend. Een heel breed aanbod, goed gekozen binnen dit thema.
Echter: er was zóveel. Er was de geschiedenistijd van het kasteel, de tijd in het ritme van de overal gedraaide muziek, de tijd in de kunstwerken, de ruimtes en de kunstwerken die vaak beiden niet echt tot hun recht kwamen. Dit gevoegd bij de stroom van bezoekers door de mooie smalle gangetjes van het kasteel, het geroezemoes, de uitleg van de gids en de zeer geïnteresseerde groep. Kortom: het was voor mij, die graag met rust en ruimte kunst wil beleven om me te laten inspireren, te veel. Ik vond dat het Kasteel en de curator hun doel voorbij geschoten zijn.
Eindconclusie: deze tentoonstelling in een witte ruimte, met hier en daar misschien wat muziek. Bij de koffie dan maar? ! Absoluut genieten.
Marianne Zantkuijl
|
|
